Irailaren 14ean Madrilera joan behar izan nuen fiskalaren eta defentsaren lekukoa izateko. Bukaera ez nuen parte hartu behar izan. Deitutako ikasleek, hiru, eta haien gurasoek fiskalak egindako kalifikazioa eta proposatutako neurri hezitzaileak onartu zituzten. Epailaren aurrean sinatuz epaiketa ez zen gauzatu.
Ez da hedabidetan agertu. Adin txikikoei ezarritako zehapenak ez dira publikoak eta inork ez daki zertan datzan “neurri hezitzaile” hauek. Nik ez ditut ezagutzen eta beraiek, logika batek aginduz, ez dituzte aditzera eman.
Bai, badu bere logika. Nire erruz beraiek pairatzen zuten arriskua (“sei urtetako kartzela zigorra”, “zaldien oinpetan” edo “polizia espainiarraren hatzaparretan”) hainbat hilabetetan azaldu ondoren orain esatea bukaera zentzuduna izan dela zaila izan behar da. Auzi hau ebazteko Madrilera joan behar izatea bada, ezbairik gabe, gehikeria bat, gai hauen inguruan bizi dugun salbuespen egoera argi uzten duena. Aldatu beharko litzateke hau, baina beste guztia nahiko zentzuduna izan da.
Gertatu zenari buruz ez zegoen zalantzarik. Ikasleetako batek, ziur aski bere burua oso egoera konprometitu batean ez agertzeko kontuz ibiltzea ahaztu gabe, dena azaldu zuen zortzi argazki gehituz. Zentzudunena institutuko afera bezala tratatzea izango zen, baina publikoki kontatu ondoren nahiko ezinezkoa zen. Orain, dirudienez, fiskalak onartu omen du institutuan erabakitako bi zehapenak nahikoak zirela eta hau zentzuduna izan da. Delitu bat zegoenez zerbait ezarri die, lehen aipatutako “neurri hezitzaileak” hauek. Beraien burua martiri bezala aurkeztu ez direnez gero ziur ez direla oso larriak izan.
Aurreko idazki batean nik egindakoarekin lasai nengoela esaten nuen. Orain pozik ere nagoela gainera dezaket. Ikasleriaren gehiengoa defenditu nuen eragin nahi zieten manipulazioaren aurrean, “gora heriotza” oihukatzen dutenentzako omenaldi bat galarazi nuen eta gero nire eskuetan zegoen guztia egin nuen inplikaturiko ikasleak martiri ez bihurtzeko, argazki jartzailearen eta beste batzuen asmoa deuseztatuz.
Inplikaturikoen zori onerako ez nuen nire ideologia bulego edo auzitegi baten atarian utzi. Urteak daramatzat intsumisioaren oinarrian dagoen desobedientzia kritikoa erabiltzen aurre egiteko niregandik hain gertu ikusten dudan opresio bortizkeriari, hau da, ETAren aldekoak diren talde hauek haien gustuko ez den edonoren kontra erabiltzen dutenari. Norbait harritzen badut oraintxe esandakoarekin pentsa dezala zer egin didaten niri eta zer ez liokete egingo haiekiko desadostasuna adieraziko zukeen ikasle bati. Gero, eta hau ere ideologia da, neurri hezitzaileen alde lan egin dut, zigorrezkoak baztertzeko saiakeretan arituz. Dirudienez hau lortu da. Orduan lasai egoteaz gain pozik nagoela ere esan dezaket.
Oraindik beste epaiketa bat egon daiteke. Ikasleetako batzuk helduak ziren adinez eta hau beste epaitegitik doa, hau ere Entzutegi Nazionalekoa. Itxoin beharko dugu dena itxita dagoela esateko.
Eta horrekin dena bukatzen da? Gustatuko litzaidake horrela sinestea, baina LABek egindako kalumniak hor daude.
miércoles, 23 de septiembre de 2009
martes, 1 de septiembre de 2009
Gertatu zen, baina lasai egotekoa da.
Hobeto gertatu izan ez balitz, baina gertatu zenez gero nik egindakoak neure buruarekin lasaia egoten uzten dit. Bukaerari besterik ez begiratzen badiogu, dimisioa aurkeztu ondoren nik institututik alde egiten dudanari, arraroa iruditu ahal du, baina hori ikasturte honen laburpena txar bat besterik ez da.
Egia esan bi gertaera izan dira. Alde batetik institutuarena eta beste aldetik LABen mehatxu komunikatua. Lotutakoak, bai, baina desberdinak.
Institutuarena argi dago: ikasle batzuk egin behar ez zuten zerbait egitera zihoazela ikusi nituen. Haiei eta bere gurasoei gertaeraren larritasuna ohartarazi nien. Horrela izanda ere ekitaldia antolatu zuten eta nik galarazi nien argazkiak eta gainerako parafernalia kentzen. Ez genien espedienterik ireki zeren eta horrek derrigortzen gintuen paper ofizial batean ikasle horien izenak ipintzera zer egin zuten kontatuz eta, delitua izan zitekeela jakinda, gure eskuetatik at joko zuen zerbait bihurtzeko arriskua zegoen. Gainera ez zuen erresonantzia publikorik izan eta benetako parte-hartzaileen kopurua (ukabila gora zutenak) hogeiren bat 600 ikasle baino gehiagoko institutu batean, erridikulu xamar. Asmoa izan genuen, hori bai, inplikaturiko ikasleekin eta bere familiekin hitz egiteko berriro ere halakorik gerta ez zedin.
Baina beraiek izan ziren, haietako bat, bere inguruko web batean guztia kontatu zuena. Ez hori ez besterik: ikasle asko identifikatzeko aukera osoa ematen zuten argazki mordo bat ere hor utzi zuen. Susma daiteke hori egin zuenak bera oso egoera konprometitutako batean ez agertzeko ondo zaindu zuela. Guztiok dakigunez, gerrak jeneralek antolatzen dituzte, baina bataila eremuan hiltzen direnak soldadu xeheak edo zibilak dira, buruzagiei suntsitzeko egokia iruditzen zaien tokian daudenak.
Eta web orriarena berri mota hau gustuko duen egunkari batera heldu zen. Eman zuen informazioa zuzena zen, baina lehenengo orrian jarri zuen titulua, kolore desberdin batez nabarmenduta, alderdikoia zen. Detaile bat: gauzak argitzeko egun berean egunkari horretara bidali genuen eskutitza, lasaia, laburra eta, batez ere, argia ez zuten argitaratu nahiz eta berria idatzi zuen kazetariak arazorik gabe egingo zutela esan. Eskutitza horrela bukatzen zen: Halako ekitaldi hauek bultzatzen dituztenek bere kopuruak justifikatzen ez duen erresonantzia bat bilatzen dute. Gaur, Diario de Navarra-n oihartzun hau ikuste,n kontent egongo dira. Deitoratzekoa da, benetan. Dirudienez bukaera honek arazoren bat suposatu zien.
Hortik aurrera gaiak gure eskuetatik ihes egin zuen. Ez dut ahazterik aurreko ikasturtean institutuko borrokatzaile sutsu hauek antolatu zuten gatazka bat baretzera joan nintzenean udaltzain batek esan zidana. Behatzez ni seinalatuz “zu Entzutegi Nazionalera eramango zaitugu” oihukatu zidan. Guztien artean ia lortu zuten. Joan bai joan behar izan nuela, baina lekuko moduan. Joan behar izan zutenak ikasle batzuk izan ziren. Gertatu zena argitara eman ondoren ekidinezina zen. Nabaria da beraiek egin eta beraiek kontatu zutenak delituaren kutsua zuela eta institutu baten patioa ez da legetik kanpo geratzen den lurralderik. Eta gizartean delituaren kutsua duten ekintzak argitzeko, jakin badakigu zer erakunde dago, gustukoa izanda ala ez. Entzutegi Nazionalera arazo hau eramatea gehiegizkoa iruditzen zaigu. Aldatu behar izango luke. Baina horrela da eta ikasleak informaturik zeuden ditxosozko omenaldia egiten saiatu baino lehen. Norbaitek bultzatzen (engainatzen) baditu ekitaldi hauek antolatzeko argi utzi beharko lieke.
Ikasleen zorionerako, institutua legetik kanpo ez den tokia dela onartuz hor gertatzen diren gauzak eremu penalera joan gabe eremu pedagogikoan bidera daitezkeela pentsatzen duten pertsona asko egon dira. Hasteko institutuko zuzendaritzak eta jarraitzeko Hezkuntza Kontselariak horrela azaldu dute beharrezkoak izan diren tokietan eta dirudienez honetaz erabaki behar duten pertsonek horrela ulertzen dute.
Institutua errekrutatzearen zentro bihurtzeko saiakerak galaraziz beraiek manipulatzeko etengabeko jokabidea pairatzen duen ikasleriaren gehiengoa defendatu egin nuen, heriotza besterik ez defenditzeagatik erabateko mesprezua merezi duen erakunde bati egiteko zen omenaldia oztopatu nuen eta beraiek eragindakoagatik arazotan sartu diren ikasle batzuek jaso ditzaketen ondorioak arrazonagarri den eremutik ez ateratzen saiatu naiz. Hala ere konfiantzazko bozketan aldeko hogeita hamar botoak gutxiago izan ziren ezezko bostak, sei zuriak eta hogeita bi abstentzioak (bat nirea, orduan hogeita bat) batera hartuz. Nire aurka entzun nituen argudioek (esate baterako, nik nire ikasleak defenditu ez nituela) halako oihartzuna izateak ez dut oraindik ulertzen. Konspirazioaren teoriari buruz aritzean Chomskyk esan omen zuena egia bihurtu da. “Analisi instituzionalaren aurka aritzeko ahaleginetan bukaeran zentzutasuna pikutara doa”. Bai, horixe, zentzutasuna pikutara eta ni eta nire taldea dimisiora.
Konfiantzazko bozketaren klaustroa astearte batean izan zen. Asteazkeneko goizean zuzendaritzan sartu ziren lagun batzuk. Beraiek bere elkartasuna adieraztera zetozen, susmatzen baitzuten emaitzaren ondorioz pentsatzen ari nintzena. Haietako bati esan nion nire ustez botoa zuriz eman edo abstenitu zirenak oraindik ez zirela ohartzen zein herritan bizi garen. Ez, ordurako ohartu gabe ziren, baina egun horretan bertan LABek bere prentsaurrekoa eman zuen. Agian horrekin batzuk ohartu ziren.
Asteazken horretan auziaren bigarren zatia abiatu zen. LAB sindikatuak ozen eta idatziz esan zuena, kontakatilu bat, salatzaile bat eta kolaboratzaile bat naizela izen-abizenez hiru aldiz ni aipatuz, eta honek bere inguruko egunkarian izan zuen erresonantzia (bi orrialde!) behar den bezala ulertu behar da. Mehatxu argia da, ondorio oso larriak izan ditzakeena. Horrela ulertzen dut nik eta horrela ulertzen du jende askok. Logikoki ezin dut lasai egon eta ez nago lasai. Badakit nire burura zaindu behar dudala eta zaindu egiten dut. Lasai ez, baina prentsaurreko horren ostean gertatu zenarekin kontent egon naiteke.
Jaso dudan laguntza hunkigarria izan da. Prentsan (eskerrak Diario de Noticias dugula!) eta beste komunikabide batzuetan agertu dena bada, bakarrik, heldu zaidanaren zati txiki bat. Eskutitzak, posta elektronikoaren bidez, kalean, etengabe izan da ni animatu nauen jendearekin topo egitea, batzuk ordurako ezezagunak. Zer esanik ez aurkako mezuak eta topaketak ere izan ditudala, baina asko gutxiago izan dira eta ikasi dut beraiek merezi duten balioa ematen, hau da, ezer ez.
Duela urte batzuk agian nire irtenbide bakarra ezkutatzea zatekeen. Orain ez dut egin. Gizarteak bere iritzia eman du eta argi dagoenez nire alde, normala denaren alde. Horretaz behin eta berriro konturatzea benetan hunkigarria izan da. Institutuan eta institututik kanpo. Imanolen kanta batek “halako lagunekin nor ez zoriontsu” esaten du. Ba hori, institutura iritsi eta garbitzaile guztiek sinatutako eskutitz bat aurkitu (“heroi isil hauek” deitzen die Montxo Elizaldek blog honetan dagoen bere eskutitzean), ikasle baten eskutitzak jaso baita familia osoenak (aita, ama eta ikaslea) ere, gurasoak irakasleren batekin bileraren ostean ni agurtzeko bulegotik pasatu, lankide askok, irakasleek edo administrazio eta zerbitzukoek, adierazten zidaten hurbiltasuna, zuzendaritza taldekoek eskaini didaten etengabeko laguntza, beste institutu askoetatik jasotako mezuak,… beharrezkoak eta nahikoak izan dira zuzendari postuan kurtso bukaeraraino aritzeko. Kalean berdin. Ez dut jakiterik nortzuk izan diren kalean, supermerkatuan, tabernaren batean, nirekin daudela esateko behin eta berriro agurtu nauten pertsona guzti horiek. Ez dut zer dela eta ezkutatu behar: egiaztatu egin dut jende gehien-gehiena badela, izan behar zen moduan, normala eta ez dituela onartzen harrokeri hori, mehatxu horiek, bortizkeri hori.
LAB izan zen kontu hau komunikabideetara eraman zuena, liskarra hizkeratan eta orain esan dute haiek badirela “lintxamendu mediatiko baten biktimak”. Argi dago beraiek direla eztabaida abiatu zutenak eta argi dago ere oraindik ez dutela ikasi ezberdintzen lintxamendu bat eta bere gezurren aurrean plazaratutako gizartearen aldarrikatze argia.
Hobeto izango zen ezer ez gertatu ez izatea, ni lasaiago biziko nintzateke, baina gertatu zenez nik egindakoa lasai egotekoa da.
Jada etorkizunari begiratu behar diogu. Entzutegiko kontuak iragarrezina den erritmo dauka, ezin diogu eperik ipini. Auzia hortik nola bukatzen den jakiteko itxaron beharko dugu. Nire ogibideko kontua bai data duela. Ekainaren 30ean zuzendaria izateari utzi nion. Lehenago nire lankideek agur-bazkari bat eskaini zidaten. Gauzak argi utzi behar izan nituen: ni babestu ez ninduen inor ez litzateke ongi ikusia izango. Dimisiora eraman gintuen klaustroaren bozketa hainbeste aldiz aipatuz badirudi gehiengoak ez ninduela babesten, baina ez da horrela. Langileen erdia baino gehiago bazkari horretara etorri zen edo nire bulegotik pasatu zen bere ez joatea justifikatzeko eta elkartasuna adierazteko. Klaustroan nire alde egin ez bazuten, zuzentzen jakin izan zuten. Azkenean lankide batek guztien izenean hitz egitean bere maitasunarekin hunkitu ninduen.
Irailean ez dut institutura itzuliko. Kontu guzti honetan hasiera-hasieratik Hezkuntza Departamenduaren laguntza argia antzeman badut, ikasturtearen amaieran berriro ere egiaztatu nuen bulego zentraletan lanpostu bat eskaini zidatenean. Inoiz ez nuen pentsatu klase emateari utziko nionik. Ia-ia hogeita hamar urte daramat ogibide honetan eta oraindik grinatuta nago. Baina orain aldaketa bat behar nuen atsedenaldi moduan eta eskaintza honek ematen dit.
Institutuko azken egunak zailak izan ziren. Zuzendaritzaren taldean ondo lan egiten ari ginen eta oraindik garatu gabe ideiak genituen. Ezin izan dugu dena burutu eta honek bai uzten didala frustrazioaren sentimendu bat. Egindakoa eta utzitakoa laburtzeko bere momentuan aurkeztu nuen zuzendaritzarako proiektua gainbegiratu nuen eta hor ahuleziak-mehatxuak-indarguneak-aukerak analisia aurkitu nuen (AMIA analisia, kalitatezko kudeaketarako tresna on bat). Mehatxuen atalean “kanpoko erakunde batzuek ikasleak erakartzeko egiten duten etengabeko ahalegina” agertzen zen. Nitaz gauza asko esan ahalko dira, baina ez nondik mugitzen naizen ez dakidala. Zoritxarrez klaustroaren konfiantzazko bozketan ez nuen laguntza nahikoa izan eta kargua utzi behar izan nuen, baina nire tokian egon naizela eta egin behar izan nuena egin dudala dakit, nire kontzientziarekin eta ardurarekin bat egiten.
Ekainaren azken klaustroan agur esatean esan nahi nuen gauza bat ahaztu zitzaidan. Orain esango dut: ohore bat izan da Iturramako zuzendaria izatea. Gainera, nire ustez, ongi egin dut.
Horregatik argi dut hobeto izango zen hau guztia ez gertatu ez izatea, baina gertatu zenez lasai egon gaitezke. Ni eta babestu nauten guztiak, ni bakarrik ezinezkoa izango baitzen. Hori dela eta, eskerrik asko!
Egia esan bi gertaera izan dira. Alde batetik institutuarena eta beste aldetik LABen mehatxu komunikatua. Lotutakoak, bai, baina desberdinak.
Institutuarena argi dago: ikasle batzuk egin behar ez zuten zerbait egitera zihoazela ikusi nituen. Haiei eta bere gurasoei gertaeraren larritasuna ohartarazi nien. Horrela izanda ere ekitaldia antolatu zuten eta nik galarazi nien argazkiak eta gainerako parafernalia kentzen. Ez genien espedienterik ireki zeren eta horrek derrigortzen gintuen paper ofizial batean ikasle horien izenak ipintzera zer egin zuten kontatuz eta, delitua izan zitekeela jakinda, gure eskuetatik at joko zuen zerbait bihurtzeko arriskua zegoen. Gainera ez zuen erresonantzia publikorik izan eta benetako parte-hartzaileen kopurua (ukabila gora zutenak) hogeiren bat 600 ikasle baino gehiagoko institutu batean, erridikulu xamar. Asmoa izan genuen, hori bai, inplikaturiko ikasleekin eta bere familiekin hitz egiteko berriro ere halakorik gerta ez zedin.
Baina beraiek izan ziren, haietako bat, bere inguruko web batean guztia kontatu zuena. Ez hori ez besterik: ikasle asko identifikatzeko aukera osoa ematen zuten argazki mordo bat ere hor utzi zuen. Susma daiteke hori egin zuenak bera oso egoera konprometitutako batean ez agertzeko ondo zaindu zuela. Guztiok dakigunez, gerrak jeneralek antolatzen dituzte, baina bataila eremuan hiltzen direnak soldadu xeheak edo zibilak dira, buruzagiei suntsitzeko egokia iruditzen zaien tokian daudenak.
Eta web orriarena berri mota hau gustuko duen egunkari batera heldu zen. Eman zuen informazioa zuzena zen, baina lehenengo orrian jarri zuen titulua, kolore desberdin batez nabarmenduta, alderdikoia zen. Detaile bat: gauzak argitzeko egun berean egunkari horretara bidali genuen eskutitza, lasaia, laburra eta, batez ere, argia ez zuten argitaratu nahiz eta berria idatzi zuen kazetariak arazorik gabe egingo zutela esan. Eskutitza horrela bukatzen zen: Halako ekitaldi hauek bultzatzen dituztenek bere kopuruak justifikatzen ez duen erresonantzia bat bilatzen dute. Gaur, Diario de Navarra-n oihartzun hau ikuste,n kontent egongo dira. Deitoratzekoa da, benetan. Dirudienez bukaera honek arazoren bat suposatu zien.
Hortik aurrera gaiak gure eskuetatik ihes egin zuen. Ez dut ahazterik aurreko ikasturtean institutuko borrokatzaile sutsu hauek antolatu zuten gatazka bat baretzera joan nintzenean udaltzain batek esan zidana. Behatzez ni seinalatuz “zu Entzutegi Nazionalera eramango zaitugu” oihukatu zidan. Guztien artean ia lortu zuten. Joan bai joan behar izan nuela, baina lekuko moduan. Joan behar izan zutenak ikasle batzuk izan ziren. Gertatu zena argitara eman ondoren ekidinezina zen. Nabaria da beraiek egin eta beraiek kontatu zutenak delituaren kutsua zuela eta institutu baten patioa ez da legetik kanpo geratzen den lurralderik. Eta gizartean delituaren kutsua duten ekintzak argitzeko, jakin badakigu zer erakunde dago, gustukoa izanda ala ez. Entzutegi Nazionalera arazo hau eramatea gehiegizkoa iruditzen zaigu. Aldatu behar izango luke. Baina horrela da eta ikasleak informaturik zeuden ditxosozko omenaldia egiten saiatu baino lehen. Norbaitek bultzatzen (engainatzen) baditu ekitaldi hauek antolatzeko argi utzi beharko lieke.
Ikasleen zorionerako, institutua legetik kanpo ez den tokia dela onartuz hor gertatzen diren gauzak eremu penalera joan gabe eremu pedagogikoan bidera daitezkeela pentsatzen duten pertsona asko egon dira. Hasteko institutuko zuzendaritzak eta jarraitzeko Hezkuntza Kontselariak horrela azaldu dute beharrezkoak izan diren tokietan eta dirudienez honetaz erabaki behar duten pertsonek horrela ulertzen dute.
Institutua errekrutatzearen zentro bihurtzeko saiakerak galaraziz beraiek manipulatzeko etengabeko jokabidea pairatzen duen ikasleriaren gehiengoa defendatu egin nuen, heriotza besterik ez defenditzeagatik erabateko mesprezua merezi duen erakunde bati egiteko zen omenaldia oztopatu nuen eta beraiek eragindakoagatik arazotan sartu diren ikasle batzuek jaso ditzaketen ondorioak arrazonagarri den eremutik ez ateratzen saiatu naiz. Hala ere konfiantzazko bozketan aldeko hogeita hamar botoak gutxiago izan ziren ezezko bostak, sei zuriak eta hogeita bi abstentzioak (bat nirea, orduan hogeita bat) batera hartuz. Nire aurka entzun nituen argudioek (esate baterako, nik nire ikasleak defenditu ez nituela) halako oihartzuna izateak ez dut oraindik ulertzen. Konspirazioaren teoriari buruz aritzean Chomskyk esan omen zuena egia bihurtu da. “Analisi instituzionalaren aurka aritzeko ahaleginetan bukaeran zentzutasuna pikutara doa”. Bai, horixe, zentzutasuna pikutara eta ni eta nire taldea dimisiora.
Konfiantzazko bozketaren klaustroa astearte batean izan zen. Asteazkeneko goizean zuzendaritzan sartu ziren lagun batzuk. Beraiek bere elkartasuna adieraztera zetozen, susmatzen baitzuten emaitzaren ondorioz pentsatzen ari nintzena. Haietako bati esan nion nire ustez botoa zuriz eman edo abstenitu zirenak oraindik ez zirela ohartzen zein herritan bizi garen. Ez, ordurako ohartu gabe ziren, baina egun horretan bertan LABek bere prentsaurrekoa eman zuen. Agian horrekin batzuk ohartu ziren.
Asteazken horretan auziaren bigarren zatia abiatu zen. LAB sindikatuak ozen eta idatziz esan zuena, kontakatilu bat, salatzaile bat eta kolaboratzaile bat naizela izen-abizenez hiru aldiz ni aipatuz, eta honek bere inguruko egunkarian izan zuen erresonantzia (bi orrialde!) behar den bezala ulertu behar da. Mehatxu argia da, ondorio oso larriak izan ditzakeena. Horrela ulertzen dut nik eta horrela ulertzen du jende askok. Logikoki ezin dut lasai egon eta ez nago lasai. Badakit nire burura zaindu behar dudala eta zaindu egiten dut. Lasai ez, baina prentsaurreko horren ostean gertatu zenarekin kontent egon naiteke.
Jaso dudan laguntza hunkigarria izan da. Prentsan (eskerrak Diario de Noticias dugula!) eta beste komunikabide batzuetan agertu dena bada, bakarrik, heldu zaidanaren zati txiki bat. Eskutitzak, posta elektronikoaren bidez, kalean, etengabe izan da ni animatu nauen jendearekin topo egitea, batzuk ordurako ezezagunak. Zer esanik ez aurkako mezuak eta topaketak ere izan ditudala, baina asko gutxiago izan dira eta ikasi dut beraiek merezi duten balioa ematen, hau da, ezer ez.
Duela urte batzuk agian nire irtenbide bakarra ezkutatzea zatekeen. Orain ez dut egin. Gizarteak bere iritzia eman du eta argi dagoenez nire alde, normala denaren alde. Horretaz behin eta berriro konturatzea benetan hunkigarria izan da. Institutuan eta institututik kanpo. Imanolen kanta batek “halako lagunekin nor ez zoriontsu” esaten du. Ba hori, institutura iritsi eta garbitzaile guztiek sinatutako eskutitz bat aurkitu (“heroi isil hauek” deitzen die Montxo Elizaldek blog honetan dagoen bere eskutitzean), ikasle baten eskutitzak jaso baita familia osoenak (aita, ama eta ikaslea) ere, gurasoak irakasleren batekin bileraren ostean ni agurtzeko bulegotik pasatu, lankide askok, irakasleek edo administrazio eta zerbitzukoek, adierazten zidaten hurbiltasuna, zuzendaritza taldekoek eskaini didaten etengabeko laguntza, beste institutu askoetatik jasotako mezuak,… beharrezkoak eta nahikoak izan dira zuzendari postuan kurtso bukaeraraino aritzeko. Kalean berdin. Ez dut jakiterik nortzuk izan diren kalean, supermerkatuan, tabernaren batean, nirekin daudela esateko behin eta berriro agurtu nauten pertsona guzti horiek. Ez dut zer dela eta ezkutatu behar: egiaztatu egin dut jende gehien-gehiena badela, izan behar zen moduan, normala eta ez dituela onartzen harrokeri hori, mehatxu horiek, bortizkeri hori.
LAB izan zen kontu hau komunikabideetara eraman zuena, liskarra hizkeratan eta orain esan dute haiek badirela “lintxamendu mediatiko baten biktimak”. Argi dago beraiek direla eztabaida abiatu zutenak eta argi dago ere oraindik ez dutela ikasi ezberdintzen lintxamendu bat eta bere gezurren aurrean plazaratutako gizartearen aldarrikatze argia.
Hobeto izango zen ezer ez gertatu ez izatea, ni lasaiago biziko nintzateke, baina gertatu zenez nik egindakoa lasai egotekoa da.
Jada etorkizunari begiratu behar diogu. Entzutegiko kontuak iragarrezina den erritmo dauka, ezin diogu eperik ipini. Auzia hortik nola bukatzen den jakiteko itxaron beharko dugu. Nire ogibideko kontua bai data duela. Ekainaren 30ean zuzendaria izateari utzi nion. Lehenago nire lankideek agur-bazkari bat eskaini zidaten. Gauzak argi utzi behar izan nituen: ni babestu ez ninduen inor ez litzateke ongi ikusia izango. Dimisiora eraman gintuen klaustroaren bozketa hainbeste aldiz aipatuz badirudi gehiengoak ez ninduela babesten, baina ez da horrela. Langileen erdia baino gehiago bazkari horretara etorri zen edo nire bulegotik pasatu zen bere ez joatea justifikatzeko eta elkartasuna adierazteko. Klaustroan nire alde egin ez bazuten, zuzentzen jakin izan zuten. Azkenean lankide batek guztien izenean hitz egitean bere maitasunarekin hunkitu ninduen.
Irailean ez dut institutura itzuliko. Kontu guzti honetan hasiera-hasieratik Hezkuntza Departamenduaren laguntza argia antzeman badut, ikasturtearen amaieran berriro ere egiaztatu nuen bulego zentraletan lanpostu bat eskaini zidatenean. Inoiz ez nuen pentsatu klase emateari utziko nionik. Ia-ia hogeita hamar urte daramat ogibide honetan eta oraindik grinatuta nago. Baina orain aldaketa bat behar nuen atsedenaldi moduan eta eskaintza honek ematen dit.
Institutuko azken egunak zailak izan ziren. Zuzendaritzaren taldean ondo lan egiten ari ginen eta oraindik garatu gabe ideiak genituen. Ezin izan dugu dena burutu eta honek bai uzten didala frustrazioaren sentimendu bat. Egindakoa eta utzitakoa laburtzeko bere momentuan aurkeztu nuen zuzendaritzarako proiektua gainbegiratu nuen eta hor ahuleziak-mehatxuak-indarguneak-aukerak analisia aurkitu nuen (AMIA analisia, kalitatezko kudeaketarako tresna on bat). Mehatxuen atalean “kanpoko erakunde batzuek ikasleak erakartzeko egiten duten etengabeko ahalegina” agertzen zen. Nitaz gauza asko esan ahalko dira, baina ez nondik mugitzen naizen ez dakidala. Zoritxarrez klaustroaren konfiantzazko bozketan ez nuen laguntza nahikoa izan eta kargua utzi behar izan nuen, baina nire tokian egon naizela eta egin behar izan nuena egin dudala dakit, nire kontzientziarekin eta ardurarekin bat egiten.
Ekainaren azken klaustroan agur esatean esan nahi nuen gauza bat ahaztu zitzaidan. Orain esango dut: ohore bat izan da Iturramako zuzendaria izatea. Gainera, nire ustez, ongi egin dut.
Horregatik argi dut hobeto izango zen hau guztia ez gertatu ez izatea, baina gertatu zenez lasai egon gaitezke. Ni eta babestu nauten guztiak, ni bakarrik ezinezkoa izango baitzen. Hori dela eta, eskerrik asko!
martes, 9 de junio de 2009
Iturramako gazteak
Iñaki Azkona, Diario de Navarra 2009/03/02
(Iñaki Azkonak Diario de Navarran duen iritzi zutabean idatziko artikulu hau berandu heldu zitzaidan, baina horrela izanda ere merezi du)
Arrazorea ematen diot Sabino Cuadrari esaten duenean (D. de Not. 2009.02.19) Iturramako Institutuko aferaren biktima nagusiak neska-mutil ikasleak direla Auzitegi Nazionalaren eskuetan gelditu baitira. Penagarria da eskolako gertakari bat halako auzitegira iristea. Ondorioak larriak izan daitezke.
Bai, baina Sabinok aipatzen ez duen beste kontu batek egiten ditu benetan biktimak, nire ustez. Gazte horiek Euskal Herrian jokatzen den komedia esperpentikoaren azken protagonistak eta ondorio larrienen jasotzaileak bihurtu dira. Bihurtu dituzte.
Jakina da gazteak sutsuak eta eskuzabalak direla. Gehiegi pentsatu gabe ekintzetara emanak. Murgiltzen dira berehala adineko jendea sartuko ez litzatekeen itsasoetan.
Nahiz inork aginduak ez izan, gazte horien portaera baldintzatu eta bideratua dago. Pintza maltzur batean harrapatuak daude: herri imaginario baten aldeko borrokaren kimeraren mistifikazioak, non borroka-bide guztiak zilegizkoak diren, xaxatzen ditu alde batetik, eta mota guztietako polizien gehiegikeriak eta balizko justizien jazarpenak bestetik. Demokrazia hitzaz ahoa betetzen duten politikari hipokritek oldartzen dituzte, eta alferrikako gatazka hau luzatzearen aldekoak beraien xalotasunaz eta energiaz probesten dira. Komunikabide medio gehienek deabru bilakatzen dituzte. Edo eta heroi egiten. Errebeldiara eta sektakerietara kondenatuak daude.
Iturramako patioan Gudari Egun triste horretan eman zen ekitaldia ez zen berez sortu. Ez zen, batzuek nahi luketen moduan, zerutik eroritako meteoro ekidinezina. Aitzitik, erabaki zehatzak daude atzean. Gatazka absurdu hau oraindik bultzatzen dutenek hartuak.
Biktimak dira, baiki, saltsa lodi horretan harrapatuta gelditu diren gazteak. Askok bere etorkizuna kolokan dauka. Ez haiek bakarrik, hor ere hasten baita familia eta lagunen sufrikarioa.
LAB sindikatuak zuzendariari egin dion salaketa ignominia bat da. Salatarien jitea erakusten du salatuarena bainoago. Ez dezala ondorio okerragorik ekar, otoi. Zuzendariak frogatua du ausarki zeintzuk osagaiez egina dagoen: bakearen aldeko borrokalaria, soldaduskaren aurkari zuzena, San Frantzisko Eskolari eusteko langile eta bozeramaile nekaezina, administrazio publikoaren desmasien aurrean inplikazio pertsonalaz euskaldunen eskubideen defendatzaile bakarretakoa, eta Institutuko zuzendari eta kudeatzaile ona, dituen arduren erantzulea.
Gazteak dira biktimak, bai, eta zuzendaria, gurasoak, Institutu osoa.... eta euskarazko hezkuntza. Nor ateratzen da garaile hemen? Zeren mesede jotzen dute Gudari Egunek, gazte borrokalariek, sindikatu erradikalek... honelakoetan gurean? Utikan euskaraz matrikulatzeko kanpainak!
(Iñaki Azkonak Diario de Navarran duen iritzi zutabean idatziko artikulu hau berandu heldu zitzaidan, baina horrela izanda ere merezi du)
Arrazorea ematen diot Sabino Cuadrari esaten duenean (D. de Not. 2009.02.19) Iturramako Institutuko aferaren biktima nagusiak neska-mutil ikasleak direla Auzitegi Nazionalaren eskuetan gelditu baitira. Penagarria da eskolako gertakari bat halako auzitegira iristea. Ondorioak larriak izan daitezke.
Bai, baina Sabinok aipatzen ez duen beste kontu batek egiten ditu benetan biktimak, nire ustez. Gazte horiek Euskal Herrian jokatzen den komedia esperpentikoaren azken protagonistak eta ondorio larrienen jasotzaileak bihurtu dira. Bihurtu dituzte.
Jakina da gazteak sutsuak eta eskuzabalak direla. Gehiegi pentsatu gabe ekintzetara emanak. Murgiltzen dira berehala adineko jendea sartuko ez litzatekeen itsasoetan.
Nahiz inork aginduak ez izan, gazte horien portaera baldintzatu eta bideratua dago. Pintza maltzur batean harrapatuak daude: herri imaginario baten aldeko borrokaren kimeraren mistifikazioak, non borroka-bide guztiak zilegizkoak diren, xaxatzen ditu alde batetik, eta mota guztietako polizien gehiegikeriak eta balizko justizien jazarpenak bestetik. Demokrazia hitzaz ahoa betetzen duten politikari hipokritek oldartzen dituzte, eta alferrikako gatazka hau luzatzearen aldekoak beraien xalotasunaz eta energiaz probesten dira. Komunikabide medio gehienek deabru bilakatzen dituzte. Edo eta heroi egiten. Errebeldiara eta sektakerietara kondenatuak daude.
Iturramako patioan Gudari Egun triste horretan eman zen ekitaldia ez zen berez sortu. Ez zen, batzuek nahi luketen moduan, zerutik eroritako meteoro ekidinezina. Aitzitik, erabaki zehatzak daude atzean. Gatazka absurdu hau oraindik bultzatzen dutenek hartuak.
Biktimak dira, baiki, saltsa lodi horretan harrapatuta gelditu diren gazteak. Askok bere etorkizuna kolokan dauka. Ez haiek bakarrik, hor ere hasten baita familia eta lagunen sufrikarioa.
LAB sindikatuak zuzendariari egin dion salaketa ignominia bat da. Salatarien jitea erakusten du salatuarena bainoago. Ez dezala ondorio okerragorik ekar, otoi. Zuzendariak frogatua du ausarki zeintzuk osagaiez egina dagoen: bakearen aldeko borrokalaria, soldaduskaren aurkari zuzena, San Frantzisko Eskolari eusteko langile eta bozeramaile nekaezina, administrazio publikoaren desmasien aurrean inplikazio pertsonalaz euskaldunen eskubideen defendatzaile bakarretakoa, eta Institutuko zuzendari eta kudeatzaile ona, dituen arduren erantzulea.
Gazteak dira biktimak, bai, eta zuzendaria, gurasoak, Institutu osoa.... eta euskarazko hezkuntza. Nor ateratzen da garaile hemen? Zeren mesede jotzen dute Gudari Egunek, gazte borrokalariek, sindikatu erradikalek... honelakoetan gurean? Utikan euskaraz matrikulatzeko kanpainak!
domingo, 24 de mayo de 2009
Pedro gurasoen asanbladaren aurrean
Maiatzaren 20an institutuko Guraso Elkarteak asanblada bat izan zuen eta bertaratzeko eta azalpenak emateko gonbitea egin zidan. Hor ere ikasle afektatuen gurasoek hitz egin behar zuten, baina azken momentuan hauek uko egin zioten parte hartzeari.
Hurrengo lerroetan irakurri nuen testua duzue. Luzea da, baina bere interesa duela uste dut. Egia esan, idatziz ematen ditudan lehenengo azalpen publikoak dira. Ondo iruditzen zait gurasoak izatea honetan lehenak.
Arratsalde on guztioi!
Lehenik eta behin hilabete hauetan jaso dudan laguntza guztia eskertu nahi dizuet. Hondoratuta egoteko arrazoiak izan baditut ere, hainbeste eta hainbeste pertsonengandik jasotako maitasunari esker aurrera joateko moduan nagoela uste dut nik.
Era berean asanblada hau antolatzea eskertu nahi dizuet. Gutako askorentzat ezinbestekoa zen, baina ez da erraza izan. Gaia aurreikus zitekeen edozein markotatik atera da eta honek zailtzen du guztia. Baina bukaeran Guraso Elkartearen lanarekin eta institutuko Bizikidetza Batzordearen laguntzarekin hitz egiteko unea lortu egin dugu.
Aurkezpenean bilera honen helburuak zeintzuk diren entzun ditugu. Nire aburuz hauexek dira hain zuzen ere martxoaren 12an Eskola Batzordeak onartutako agirian esaten zirenak. Oroitu: 10 boto alde, kontra bat ere ez, abstentzio 3 eta hurrengo astean Gurasoa Elkarteak ere bere ohiko bilera batean onartu zuen.
Lehengo puntuan eskola komunitateak duen institutuko zuzendariarekiko, hau da, nirekiko elkartasuna adierazten da. Zenbat behar nuen eta nola eskertzen dudan dagoeneko esan dizuet. Dena den bi zehaztapen egin behar ditut orain egindako transkripzioa zehatza ez baita. Eskola Batzordean iritziz nire aurkako salaketak larriak baino injustuak ziren. Ez da gauza bera, larriak izanda justuak izan daitezke, baina ez ziren. Larriak bai, injustuak ere.
Eta horretaz gain orain aipatu ez den beste gauza bat eskatzen zen. Hain zuzen ere LAB sindikatuari bere salaketak zuzentzeko eskaera luzatzen zitzaion. Ez dut inongo itxaropenik horrela egingo duenik, eta tamalez honetan gehiegi dago jokoan, baina institutuko Eskola Batzordetik horrela eskatu zitzaiola ongi dago oroitzea. Autokritika bada indar ezkertiarren ekimenean oinarrizko baldintza etikoa, baina argi dago puntu honetan sindikatu horrek huts egiten duela.
Eskola Batzordearen puntuetatik aipatuko dudan hurrengoa ez da bigarrena izango, hirugarrena baizik. Eskola Batzordeak, inplikaturik dauden ikasleen eta bere familien kezka ulertuz, gai honi buruz zerbait egiterik duen edonori gaia berriro ere institutuko diziplina gaitzak hartzeko ahalegina eskatzen dio.
Gertatutakoari buruz gauza gutxi gehiago esan dezaket. Agian nahasturik geratu den zerbait bai argitu behar izango dudala, hain zuen ere identifikatu nituen ikasleen familiei informazioa berehala ez emateko erabakia. Badakit zer dela eta nahiago izan nuen diskrekzioa: horrekin ezinbestez sortuko zen iskanbila ahalik eta gehien atzeratzeko, hartzeko ziren auzitegiko erabakietarako iskanbila horrek mesede gutxi egingo ziolakoan, eta familia hauetako batzuei egon eza ekiditeko, ziur bainengoen haietako gutxi izango zirela fiskalak deitutakoak, gertatu zena. Diskreziorako bidea hartu nuen eta familiaren batek eskertu dit. Honek ez du esan nahi nirekin kontent daudenik. Eskubide osoa dute hobeto izan nuela isilik egoten pentsatzeko.
Baina gauza bat da diskrezioaz jokatzea eta beste gauza bat sekretupean aritzea. Abenduan izan genuen eskola batzordean, txostena idatzi eta gero lehenengoa, dagoeneko esan nuen ikasle batzuk identifikatu behar izan nituela eta urtarrilekoan izenak esan ez, baina jarraitutako irizpidea bai azaldu nuela: argazkietan lehenengo ilaran agertzen ziren batxilergoko ikasleak, ez DBHkoak, gehi espedientatutako biak. Orduan argazkiek gaztesarea web orrian jarraitzen zutenez, sekreturik ez. Konpromisoa hartu nuen norbait deklaratzera izango zela jakingo nuenean berari eta bere gurasoei esango niela, Madriletik itzuli nintzenean bete nuena. Eta bitartean niri galdetzera etorritako edozein ikasleri edo gurasori berari zegokion informazio zehatza eman nion. Berari zegokiona, ez besteena.
Entzutegiko erabakiak lehuntzeko ikuspuntutik ondo egin nuelakoan nago. Madrilen egon nintzenean oraindik ez zekiten hemen antolatzen ari zena. LABeko prentsa aurrekoa bezperan gauzatu zen eta kontu handiz ibili nintzen horretaz ezer ez aipatzeko. Berriro ere inplikatuei laguntza emateko nahian. Baina ulertzen dut hartutako erabakia eztabaidagarria dela eta guraso batzuek horrela adierazi zidaten. Horrexegatik zuen barkamena eskatzeko eskutitza idatzi nizuen hartutako erabakiarekin zuen nireganako konfiantza agian hautsi nuelakoz.
Berriro ere gauza bera gertatuko balitz ziur aski ikasleei eta bere familiei berehala emango nieke informazioa. Niri inork ez liezadake iskanbila kenduko, familia batzuk behar izan gabe kezkaturik sortuko lirateke hilabete batzuk hamabost egun izan ordez eta agian auzitegikoa larrituko lirateke, baina inork izan ahalko luke esan zuzendariak ezer ezkutatzen duenik.
Entzun behar izan ditudan gauzen artean mina gehien egin didatenetariko bat izan da zuzendari bezala nire ikasleak defenditzeko beharretan nagoela eta kasu honetan ez dudala horrela egin. Injustua egiten zait. Lehenik eta behin ikasle guztiak defenditu behar ditut, ez bakarrik beraiek gustuko dutena ez besterik egiteko tematzen direnak. Ezbairik gabe irailean ekintza horrek ospatzerik ez zuela erabaki genuenean gure ikaslegoaren gehiengoa defenditzen ari ginen, gehiengoa baita gai honetan parte hartu nahi ez izan arren derrigorrezko partehartzailetzat hartuta sortzen dena.
Oroit itzazue joan den urtean poliziarekin izan genituen tentsio uneak. Ez ziren gehiagora pasatu zuzendaritzaren ekimenari esker. Egun batean ikasle batek “utzi heroiarena egiteari!” oihukatu zidan. Ez da heroiarena egiten ari nintzenik, baina intzidente hauek ez larriagotzen saiatu behar dut. Batzuk harria bota ondoren eskua ezkutatzeko oso adituak dira. Horrela egiten zuten beste ikasle guztiak arriskutan jartzen. Era berean ezin dugu utzi iraileko ekitaldi hori beraiek erabiltzea abiapuntu bezala institutua beraien interesetarako bideratzeko. Institutuak ez du izan behar haien arrantzagunea adin txikiko neska-mutilak ekintza hauekin lotzeko. Txikiak izan behar dira helduen artean gero eta oihartzun gutxiago baitute.
Horrexegatik iraileko ekintza galarazi nuenean ziur nago institutuko ikasle gehienak defenditu nituela, baina hortik aurrera argi daukat ekintza egiten saiatu zirenak ere defenditu ditudala. Hasteko espedienterik ez zabaltzeko erabakia hartu genuen. Komunikabideetan agertu ez zelakoz esan genuen, baina batez ere bere izenak eta egindakoa, agian delitu bat, agiri ofizial batean elkartu nahi ez genituelakoz. Erabaki argia hartu genuen: egindakoa falta nabarmena izan arren hasteko babestuko genituen eta, jarraitzeko, beraiekin eta bere familiekin hitz egiten hasiko ginen. Momentu honetan ez genekien beraiek guzti-guztia kontatuko zutela aurpegirik estali gabeko zortzi argazki eta guztiz argitaratuz. Eta hau ez da gertatu Euskalerriko beste inondik.
Beraiek dena argitara eman ondoren denbora besterik ez zen behar gertatu zena gertatzeko. Zelako mesede egin zieten halakoetan interesa dutenei. Eta ondorioz ni behartuta izan naiz deklaratzeko eta identifikatzeko. Gustuko ez dituzten gauza guztiak desligitimatzeko estrategiak bultzatzen dituztenentzat hobeto nik uko egiten fiskaltzaren eskaerari (haiek antolatu eta nik ordaindu), baina ez zukeen gauza handirako balio. Kasu egin behar nion eskaerari eta egin nion, baina pasatu gabe. Bakarrik zorigaiztoko web orrian agertzen dena kontatu dut eta jakin ditzakedan beste gauza guztiak niretzat gorde ditut. Hau izan da nire gidoia. Bakarrik gauza berri bat kontatu nuen Madrilen egin nuen deklarazioan baina defentsa abokatuak galdetu zidalakoz.
Inplikaturiko ikasleek eskertu beharko lukete zenbat jende aritu den auzi hau berriro ere institutura ekartzeko ahalegintzen. Lehena ni neu eta nire zuzendaritza taldea, baina askoz pertsona gehiago aritu dira ahal izan dituzten tekla guztiak ukitzen egoera lehuntzeko. Haietako bi aipatu behar ditut: Carlos Pérez-Nievas, Hezkuntza Kontseilaria, eta Uxue Barkos, eskola batzordeko kidea den zinegotzia baita Madrilen diputatua ere. Biak aritu dira institutuan egindako espedienteekin nahikoa dela azaltzen, hezkuntza arloko gaia dela, ez kode penalekoa.
Gauza gutxi esan dezaket honi buruz, baina badirudi alde horretatik gauzak ongi doazela. Badirudi agian fiskalak ez duela zigorrik eskatuko. “Badirudi”, “agian”,… argi izan behar dugu hau gure eskuetan ez dagoela, baina inpresio onak ditugu. Adibidez, azken deklarazioak Iruñeko auzitegian izan dira Nazionalean izan beharrean.
Ikusten duzuenez, bere hirugarren puntuan Eskola Batzordeak eskatzen zigun ildotik lan egin dugu eta badirudi asmoa lortzear dagoela.
Eskola Batzordearen 2. puntua bukaerarako utzi dut nire ustez interesgarriena delakoz hauxe baita etorkizunari begira dagoena. Badakigu zer gertatu den, ziur aski ez du ikasleentzat ondoriorik izango baina argi dago ez duela berriro ere gertatu behar eta hau izan behar da guztion asmoa.
Hemengo gehienok bat egingo genuke gauza batean. Diario de Navarrak berria atera zuenean informatzeaz gain beste asmo bat zeukala pentsatzen dugu: izorratzea, D eredua izorratzea. Baina gutako askok ere ikusten dugu joko horretan jarraitzaileak lortu dituela eta ez dago hau ulertzerik. Aingeru Epalzak argi esan zuen Diario de Noticias-en: Iturramako institutuaren auziak erakutsi digu, bertzalde, barnean ditugula etsaiari bidea zelaitzeko prest daudenak. Batzuek nekez dute barneratzen gure geletatik ez direla neska-mutil borrokalarienak atera behar, ezta abertzaleenak ere, baizik eta erneenak, langileenak eta eskuzabalenak. Euskaldunenak, izan izanen dira; aski genuke euskaldunak izanda.
Ez luke berriro ere gertatu behar.
Baina D eredua alde batean utziz badago garrantzitsua den beste zerbait, garrantzitsuago gure ikasleen, zuen seme-alaben heziketaz arduratuta gaudenontzat. Institutura etortzean hezibidatzera etortzen dira. Hezibideratzea ikastea eta askoz gehiago da. Baina institutuan giro bat errespetatu behar da eta galarazi behar dugu inork giro horretaz baliatzea berari interesatzen zaion giroa sortzeko. Joan den ikasturtean kanpoko arazoak institutuko patiora erakartzeko batzuek egindako ahaleginak behin baino gehiagotan ikusi genituen. Aurrera egin dugu gai honetan. Hainbeste arazo ekarri zizkigun asteko manifestazioa aurten ez dugu izan. Atsedenaldietan institutuko patioa hauxe izan da, atsedenaldirako patio eta ez beste toki bat eta beste ordutegi bat izan behar dituzten ekitaldietarako eszena tokia.
Baina argi dago beste toki batean eta beste ordutegi batean gero eta jende gutxiago bereganatzen dutela. Hemen nahikoa zuten kalea momentu batez moztearekin. Gero korrika atera instituturantz eta zorte ona izanik polizia barnean sartu eta iskanbila antolatu. Zorte gehixeago izan eta agian biktima bat. Ez antolatzaileen artean, noski. Beraiek harria bota eta eskua baino gorputz osoa DBHko ikasleen atzetik ezkutatzen zuten. Eta hautako batzuk ezertaz enteratu ez eta emanaldi bat balitz jokoan sartu.
Entzutegi Nazionalean zabaldutako sumario dela eta sortu den iskanbilak, haien barne nire aurkako kalumniak eta guztiz, garrantzitsuena bigarren plano batean utzi du. Atsedenaldiko orduetan institutu honetako ikasle batzuk ETAri omenaldi bat gauzatzen saiatu ziren. Edozein ikuspuntutik begiratuta hau guztiz onartu ezina da eta horrela jokatu genuen irailean. Ez genuen onartu, galarazteko erabakia hartu genuen eta eten egin genuen. Institutuaren onurako, D ereduaren onurako, antolatzaileen onurako eta beste ikasle guztien onurako.
Eta hau da berriro ere antzeko zerbait egiten saiatzen bada egin behar izango dena. Ez da beharrezkoa gure bizikidetza arautegietan egotea, logika hutsa da eta.
Eskola Batzordearen 2. puntuak gure institutuko hezkuntza komunitateko pertsona guztiei dei egiten die “hemen aztertu diren gertaerak etorkizunean errepika ez daitezen eta edozein ikastetxetan indarrean dauden bizikidetza arauak errespetatzeko konpromiso hartu”. Datorren ikasturtean zuzendari berri bat izango da eta horrek erabakiak hartu beharko ditu. Bihar bertan nik zuzendari jarraituko dut eta erabakiak hartzen jarraituko dut. Ezinezkoa da guzti-guztia bizikidetzarako arauetan egotea, baina bai ulertu behar dela gizarte batean, gurea bezain txikia bada ere, norbaitek izan behar duela azken hitza. Hau ez da autoritarismorik, baizik eta funtzionatu ahal izateko bide bakarra. Eta ez da autoritarismoa kontrolerako sistemak egon badaudelakoz. Eskola Batzordeak, Guraso Elkarteak, Irakasle Klaustroa, zehapen ondorengo helegiteak,…
Oraintxe gauzatzen ari garen asanblada honek kontrolerako sistemak daudela frogatzen du. Horretarako Guraso Elkartean bilera asko egin behar izan duzue eta gure Bizikidetza Batzordearen laguntza izan duzue. Badakit, zuek zeuek kontatu didazuelakoz, ahalegin handi bat egin behar izan duzue dinamikari eta helburuei dagokienez gutxienez asmoak elkartzeko. Baina bukaeran gauzatu duzue eta hona hemen zuzendaria zuei eskatuko dituzuen azalpenak emateko.
Zuzendariak ez du ekin behar kontrolik gabe, baina konfiantza behar du azalpenak eskatzekotan era arrazonagarri batez izango dela jakiteko. Arrazonagarri, hau da, horretarako dauden baliabideak erabiliz eta berdin du arazoa txikia ala handia den.
Bizikidetza Batzordea aurten irakasle batzuek osatu dute, baina ziur aski Guraso Elkartearekin, ikasleekin eta Administrazio eta Zerbitzuko langileekin lan egiteko zabalduko da. Eta ziur nago ahalegin handi bat egingo duela ez guztia arautzeko, hau ezinezkoa delakoz, baizik eta eztabaidarako guneak definitzeko. Hor izango dugu tokia sor daitezkeen arazo guztiei konponbide eman ahal izateko.
Eta egunez-eguneko lanean azken hitza, batzutan emateko denbora gehiegi izan gabe, zuzendariak duela onartu behar dugu. Onartu eta errespetatu. Horrela ez bada institutuak ez du funtzionatuko eta guztion interesekoa da institutua funtzionatzea. Konfiantza izan berarengana eta gero azalpenak eskatu behar badizkiogu eska diezaiogun. Kritika ere onargarria da, baina izan dadila behar den bezala.
Gustatuko litzaidake honekin bukatu eta zuei eskerrak eman zuen asanblada parte hartzeko deitu didazuelakoz, baina berrio ere ikuspuntu pertsonal batetik hitz egin behar dut. Oraintxe bertan kritika onargarria dela esan dut, baina behar den bezala izanik eta kasu honetan niri egindako kritika batzuek onargarria den maila gainditu dute. Institutuaren atarian banatutako guraso batzuen eskutitza (baina ez afektatuen guztiena, hauetako batek biharamunean deitu baitzidan zer ikusirik ez zuela adierazteko) onargarria dena baino gehiago zela iruditzen zait. Baina gauza guztien gaienetik onartu ezina egiten zaidana bada LAB sindikatuak nitaz esan eta oraindik esaten duena. Onartu ezina da injustua delakoz eta, horretaz gain, arriskutan jartzen nauelakoz. Guztiok dakigu zein herritan bizi garen.
Ziur nago asanblada honetan LABeko kideak diren pertsona batzuk daudela. Nik ez dut uste LABeko guztiak berdinak direnik eta horrexegatik eskatu nahi diet beraien hezkuntzako bozeramaleei eskatu nien gauza bera: egin ezazue ahal izango duzuen guztia hau gelditzeko. Behar dut.
Eskerrik asko,
Iruñea, 2008ko maiatzaren 20a
Hurrengo lerroetan irakurri nuen testua duzue. Luzea da, baina bere interesa duela uste dut. Egia esan, idatziz ematen ditudan lehenengo azalpen publikoak dira. Ondo iruditzen zait gurasoak izatea honetan lehenak.
Arratsalde on guztioi!
Lehenik eta behin hilabete hauetan jaso dudan laguntza guztia eskertu nahi dizuet. Hondoratuta egoteko arrazoiak izan baditut ere, hainbeste eta hainbeste pertsonengandik jasotako maitasunari esker aurrera joateko moduan nagoela uste dut nik.
Era berean asanblada hau antolatzea eskertu nahi dizuet. Gutako askorentzat ezinbestekoa zen, baina ez da erraza izan. Gaia aurreikus zitekeen edozein markotatik atera da eta honek zailtzen du guztia. Baina bukaeran Guraso Elkartearen lanarekin eta institutuko Bizikidetza Batzordearen laguntzarekin hitz egiteko unea lortu egin dugu.
Aurkezpenean bilera honen helburuak zeintzuk diren entzun ditugu. Nire aburuz hauexek dira hain zuzen ere martxoaren 12an Eskola Batzordeak onartutako agirian esaten zirenak. Oroitu: 10 boto alde, kontra bat ere ez, abstentzio 3 eta hurrengo astean Gurasoa Elkarteak ere bere ohiko bilera batean onartu zuen.
Lehengo puntuan eskola komunitateak duen institutuko zuzendariarekiko, hau da, nirekiko elkartasuna adierazten da. Zenbat behar nuen eta nola eskertzen dudan dagoeneko esan dizuet. Dena den bi zehaztapen egin behar ditut orain egindako transkripzioa zehatza ez baita. Eskola Batzordean iritziz nire aurkako salaketak larriak baino injustuak ziren. Ez da gauza bera, larriak izanda justuak izan daitezke, baina ez ziren. Larriak bai, injustuak ere.
Eta horretaz gain orain aipatu ez den beste gauza bat eskatzen zen. Hain zuzen ere LAB sindikatuari bere salaketak zuzentzeko eskaera luzatzen zitzaion. Ez dut inongo itxaropenik horrela egingo duenik, eta tamalez honetan gehiegi dago jokoan, baina institutuko Eskola Batzordetik horrela eskatu zitzaiola ongi dago oroitzea. Autokritika bada indar ezkertiarren ekimenean oinarrizko baldintza etikoa, baina argi dago puntu honetan sindikatu horrek huts egiten duela.
Eskola Batzordearen puntuetatik aipatuko dudan hurrengoa ez da bigarrena izango, hirugarrena baizik. Eskola Batzordeak, inplikaturik dauden ikasleen eta bere familien kezka ulertuz, gai honi buruz zerbait egiterik duen edonori gaia berriro ere institutuko diziplina gaitzak hartzeko ahalegina eskatzen dio.
Gertatutakoari buruz gauza gutxi gehiago esan dezaket. Agian nahasturik geratu den zerbait bai argitu behar izango dudala, hain zuen ere identifikatu nituen ikasleen familiei informazioa berehala ez emateko erabakia. Badakit zer dela eta nahiago izan nuen diskrekzioa: horrekin ezinbestez sortuko zen iskanbila ahalik eta gehien atzeratzeko, hartzeko ziren auzitegiko erabakietarako iskanbila horrek mesede gutxi egingo ziolakoan, eta familia hauetako batzuei egon eza ekiditeko, ziur bainengoen haietako gutxi izango zirela fiskalak deitutakoak, gertatu zena. Diskreziorako bidea hartu nuen eta familiaren batek eskertu dit. Honek ez du esan nahi nirekin kontent daudenik. Eskubide osoa dute hobeto izan nuela isilik egoten pentsatzeko.
Baina gauza bat da diskrezioaz jokatzea eta beste gauza bat sekretupean aritzea. Abenduan izan genuen eskola batzordean, txostena idatzi eta gero lehenengoa, dagoeneko esan nuen ikasle batzuk identifikatu behar izan nituela eta urtarrilekoan izenak esan ez, baina jarraitutako irizpidea bai azaldu nuela: argazkietan lehenengo ilaran agertzen ziren batxilergoko ikasleak, ez DBHkoak, gehi espedientatutako biak. Orduan argazkiek gaztesarea web orrian jarraitzen zutenez, sekreturik ez. Konpromisoa hartu nuen norbait deklaratzera izango zela jakingo nuenean berari eta bere gurasoei esango niela, Madriletik itzuli nintzenean bete nuena. Eta bitartean niri galdetzera etorritako edozein ikasleri edo gurasori berari zegokion informazio zehatza eman nion. Berari zegokiona, ez besteena.
Entzutegiko erabakiak lehuntzeko ikuspuntutik ondo egin nuelakoan nago. Madrilen egon nintzenean oraindik ez zekiten hemen antolatzen ari zena. LABeko prentsa aurrekoa bezperan gauzatu zen eta kontu handiz ibili nintzen horretaz ezer ez aipatzeko. Berriro ere inplikatuei laguntza emateko nahian. Baina ulertzen dut hartutako erabakia eztabaidagarria dela eta guraso batzuek horrela adierazi zidaten. Horrexegatik zuen barkamena eskatzeko eskutitza idatzi nizuen hartutako erabakiarekin zuen nireganako konfiantza agian hautsi nuelakoz.
Berriro ere gauza bera gertatuko balitz ziur aski ikasleei eta bere familiei berehala emango nieke informazioa. Niri inork ez liezadake iskanbila kenduko, familia batzuk behar izan gabe kezkaturik sortuko lirateke hilabete batzuk hamabost egun izan ordez eta agian auzitegikoa larrituko lirateke, baina inork izan ahalko luke esan zuzendariak ezer ezkutatzen duenik.
Entzun behar izan ditudan gauzen artean mina gehien egin didatenetariko bat izan da zuzendari bezala nire ikasleak defenditzeko beharretan nagoela eta kasu honetan ez dudala horrela egin. Injustua egiten zait. Lehenik eta behin ikasle guztiak defenditu behar ditut, ez bakarrik beraiek gustuko dutena ez besterik egiteko tematzen direnak. Ezbairik gabe irailean ekintza horrek ospatzerik ez zuela erabaki genuenean gure ikaslegoaren gehiengoa defenditzen ari ginen, gehiengoa baita gai honetan parte hartu nahi ez izan arren derrigorrezko partehartzailetzat hartuta sortzen dena.
Oroit itzazue joan den urtean poliziarekin izan genituen tentsio uneak. Ez ziren gehiagora pasatu zuzendaritzaren ekimenari esker. Egun batean ikasle batek “utzi heroiarena egiteari!” oihukatu zidan. Ez da heroiarena egiten ari nintzenik, baina intzidente hauek ez larriagotzen saiatu behar dut. Batzuk harria bota ondoren eskua ezkutatzeko oso adituak dira. Horrela egiten zuten beste ikasle guztiak arriskutan jartzen. Era berean ezin dugu utzi iraileko ekitaldi hori beraiek erabiltzea abiapuntu bezala institutua beraien interesetarako bideratzeko. Institutuak ez du izan behar haien arrantzagunea adin txikiko neska-mutilak ekintza hauekin lotzeko. Txikiak izan behar dira helduen artean gero eta oihartzun gutxiago baitute.
Horrexegatik iraileko ekintza galarazi nuenean ziur nago institutuko ikasle gehienak defenditu nituela, baina hortik aurrera argi daukat ekintza egiten saiatu zirenak ere defenditu ditudala. Hasteko espedienterik ez zabaltzeko erabakia hartu genuen. Komunikabideetan agertu ez zelakoz esan genuen, baina batez ere bere izenak eta egindakoa, agian delitu bat, agiri ofizial batean elkartu nahi ez genituelakoz. Erabaki argia hartu genuen: egindakoa falta nabarmena izan arren hasteko babestuko genituen eta, jarraitzeko, beraiekin eta bere familiekin hitz egiten hasiko ginen. Momentu honetan ez genekien beraiek guzti-guztia kontatuko zutela aurpegirik estali gabeko zortzi argazki eta guztiz argitaratuz. Eta hau ez da gertatu Euskalerriko beste inondik.
Beraiek dena argitara eman ondoren denbora besterik ez zen behar gertatu zena gertatzeko. Zelako mesede egin zieten halakoetan interesa dutenei. Eta ondorioz ni behartuta izan naiz deklaratzeko eta identifikatzeko. Gustuko ez dituzten gauza guztiak desligitimatzeko estrategiak bultzatzen dituztenentzat hobeto nik uko egiten fiskaltzaren eskaerari (haiek antolatu eta nik ordaindu), baina ez zukeen gauza handirako balio. Kasu egin behar nion eskaerari eta egin nion, baina pasatu gabe. Bakarrik zorigaiztoko web orrian agertzen dena kontatu dut eta jakin ditzakedan beste gauza guztiak niretzat gorde ditut. Hau izan da nire gidoia. Bakarrik gauza berri bat kontatu nuen Madrilen egin nuen deklarazioan baina defentsa abokatuak galdetu zidalakoz.
Inplikaturiko ikasleek eskertu beharko lukete zenbat jende aritu den auzi hau berriro ere institutura ekartzeko ahalegintzen. Lehena ni neu eta nire zuzendaritza taldea, baina askoz pertsona gehiago aritu dira ahal izan dituzten tekla guztiak ukitzen egoera lehuntzeko. Haietako bi aipatu behar ditut: Carlos Pérez-Nievas, Hezkuntza Kontseilaria, eta Uxue Barkos, eskola batzordeko kidea den zinegotzia baita Madrilen diputatua ere. Biak aritu dira institutuan egindako espedienteekin nahikoa dela azaltzen, hezkuntza arloko gaia dela, ez kode penalekoa.
Gauza gutxi esan dezaket honi buruz, baina badirudi alde horretatik gauzak ongi doazela. Badirudi agian fiskalak ez duela zigorrik eskatuko. “Badirudi”, “agian”,… argi izan behar dugu hau gure eskuetan ez dagoela, baina inpresio onak ditugu. Adibidez, azken deklarazioak Iruñeko auzitegian izan dira Nazionalean izan beharrean.
Ikusten duzuenez, bere hirugarren puntuan Eskola Batzordeak eskatzen zigun ildotik lan egin dugu eta badirudi asmoa lortzear dagoela.
Eskola Batzordearen 2. puntua bukaerarako utzi dut nire ustez interesgarriena delakoz hauxe baita etorkizunari begira dagoena. Badakigu zer gertatu den, ziur aski ez du ikasleentzat ondoriorik izango baina argi dago ez duela berriro ere gertatu behar eta hau izan behar da guztion asmoa.
Hemengo gehienok bat egingo genuke gauza batean. Diario de Navarrak berria atera zuenean informatzeaz gain beste asmo bat zeukala pentsatzen dugu: izorratzea, D eredua izorratzea. Baina gutako askok ere ikusten dugu joko horretan jarraitzaileak lortu dituela eta ez dago hau ulertzerik. Aingeru Epalzak argi esan zuen Diario de Noticias-en: Iturramako institutuaren auziak erakutsi digu, bertzalde, barnean ditugula etsaiari bidea zelaitzeko prest daudenak. Batzuek nekez dute barneratzen gure geletatik ez direla neska-mutil borrokalarienak atera behar, ezta abertzaleenak ere, baizik eta erneenak, langileenak eta eskuzabalenak. Euskaldunenak, izan izanen dira; aski genuke euskaldunak izanda.
Ez luke berriro ere gertatu behar.
Baina D eredua alde batean utziz badago garrantzitsua den beste zerbait, garrantzitsuago gure ikasleen, zuen seme-alaben heziketaz arduratuta gaudenontzat. Institutura etortzean hezibidatzera etortzen dira. Hezibideratzea ikastea eta askoz gehiago da. Baina institutuan giro bat errespetatu behar da eta galarazi behar dugu inork giro horretaz baliatzea berari interesatzen zaion giroa sortzeko. Joan den ikasturtean kanpoko arazoak institutuko patiora erakartzeko batzuek egindako ahaleginak behin baino gehiagotan ikusi genituen. Aurrera egin dugu gai honetan. Hainbeste arazo ekarri zizkigun asteko manifestazioa aurten ez dugu izan. Atsedenaldietan institutuko patioa hauxe izan da, atsedenaldirako patio eta ez beste toki bat eta beste ordutegi bat izan behar dituzten ekitaldietarako eszena tokia.
Baina argi dago beste toki batean eta beste ordutegi batean gero eta jende gutxiago bereganatzen dutela. Hemen nahikoa zuten kalea momentu batez moztearekin. Gero korrika atera instituturantz eta zorte ona izanik polizia barnean sartu eta iskanbila antolatu. Zorte gehixeago izan eta agian biktima bat. Ez antolatzaileen artean, noski. Beraiek harria bota eta eskua baino gorputz osoa DBHko ikasleen atzetik ezkutatzen zuten. Eta hautako batzuk ezertaz enteratu ez eta emanaldi bat balitz jokoan sartu.
Entzutegi Nazionalean zabaldutako sumario dela eta sortu den iskanbilak, haien barne nire aurkako kalumniak eta guztiz, garrantzitsuena bigarren plano batean utzi du. Atsedenaldiko orduetan institutu honetako ikasle batzuk ETAri omenaldi bat gauzatzen saiatu ziren. Edozein ikuspuntutik begiratuta hau guztiz onartu ezina da eta horrela jokatu genuen irailean. Ez genuen onartu, galarazteko erabakia hartu genuen eta eten egin genuen. Institutuaren onurako, D ereduaren onurako, antolatzaileen onurako eta beste ikasle guztien onurako.
Eta hau da berriro ere antzeko zerbait egiten saiatzen bada egin behar izango dena. Ez da beharrezkoa gure bizikidetza arautegietan egotea, logika hutsa da eta.
Eskola Batzordearen 2. puntuak gure institutuko hezkuntza komunitateko pertsona guztiei dei egiten die “hemen aztertu diren gertaerak etorkizunean errepika ez daitezen eta edozein ikastetxetan indarrean dauden bizikidetza arauak errespetatzeko konpromiso hartu”. Datorren ikasturtean zuzendari berri bat izango da eta horrek erabakiak hartu beharko ditu. Bihar bertan nik zuzendari jarraituko dut eta erabakiak hartzen jarraituko dut. Ezinezkoa da guzti-guztia bizikidetzarako arauetan egotea, baina bai ulertu behar dela gizarte batean, gurea bezain txikia bada ere, norbaitek izan behar duela azken hitza. Hau ez da autoritarismorik, baizik eta funtzionatu ahal izateko bide bakarra. Eta ez da autoritarismoa kontrolerako sistemak egon badaudelakoz. Eskola Batzordeak, Guraso Elkarteak, Irakasle Klaustroa, zehapen ondorengo helegiteak,…
Oraintxe gauzatzen ari garen asanblada honek kontrolerako sistemak daudela frogatzen du. Horretarako Guraso Elkartean bilera asko egin behar izan duzue eta gure Bizikidetza Batzordearen laguntza izan duzue. Badakit, zuek zeuek kontatu didazuelakoz, ahalegin handi bat egin behar izan duzue dinamikari eta helburuei dagokienez gutxienez asmoak elkartzeko. Baina bukaeran gauzatu duzue eta hona hemen zuzendaria zuei eskatuko dituzuen azalpenak emateko.
Zuzendariak ez du ekin behar kontrolik gabe, baina konfiantza behar du azalpenak eskatzekotan era arrazonagarri batez izango dela jakiteko. Arrazonagarri, hau da, horretarako dauden baliabideak erabiliz eta berdin du arazoa txikia ala handia den.
Bizikidetza Batzordea aurten irakasle batzuek osatu dute, baina ziur aski Guraso Elkartearekin, ikasleekin eta Administrazio eta Zerbitzuko langileekin lan egiteko zabalduko da. Eta ziur nago ahalegin handi bat egingo duela ez guztia arautzeko, hau ezinezkoa delakoz, baizik eta eztabaidarako guneak definitzeko. Hor izango dugu tokia sor daitezkeen arazo guztiei konponbide eman ahal izateko.
Eta egunez-eguneko lanean azken hitza, batzutan emateko denbora gehiegi izan gabe, zuzendariak duela onartu behar dugu. Onartu eta errespetatu. Horrela ez bada institutuak ez du funtzionatuko eta guztion interesekoa da institutua funtzionatzea. Konfiantza izan berarengana eta gero azalpenak eskatu behar badizkiogu eska diezaiogun. Kritika ere onargarria da, baina izan dadila behar den bezala.
Gustatuko litzaidake honekin bukatu eta zuei eskerrak eman zuen asanblada parte hartzeko deitu didazuelakoz, baina berrio ere ikuspuntu pertsonal batetik hitz egin behar dut. Oraintxe bertan kritika onargarria dela esan dut, baina behar den bezala izanik eta kasu honetan niri egindako kritika batzuek onargarria den maila gainditu dute. Institutuaren atarian banatutako guraso batzuen eskutitza (baina ez afektatuen guztiena, hauetako batek biharamunean deitu baitzidan zer ikusirik ez zuela adierazteko) onargarria dena baino gehiago zela iruditzen zait. Baina gauza guztien gaienetik onartu ezina egiten zaidana bada LAB sindikatuak nitaz esan eta oraindik esaten duena. Onartu ezina da injustua delakoz eta, horretaz gain, arriskutan jartzen nauelakoz. Guztiok dakigu zein herritan bizi garen.
Ziur nago asanblada honetan LABeko kideak diren pertsona batzuk daudela. Nik ez dut uste LABeko guztiak berdinak direnik eta horrexegatik eskatu nahi diet beraien hezkuntzako bozeramaleei eskatu nien gauza bera: egin ezazue ahal izango duzuen guztia hau gelditzeko. Behar dut.
Eskerrik asko,
Iruñea, 2008ko maiatzaren 20a
jueves, 19 de marzo de 2009
Iturrama Institutuko Eskola Kontseiluko Adierazpena
2009ko martxoaren 12an, ez-ohiko saioan, Iturrama Institutuko Eskola Kontseilua bildu da joan zen irailaren 26an ikasle talde batek egindako omenaldi-saiakerari buruz hausnartzeko. Bilera honetan parte hartzen dute Pérez-Nievas jaunak, Hezkuntza departamenduko kontselaria, eta Entzutegi Nazionaleko adin-txikikoen Fiskaltzatik, bere aurre-azterketetan sartuta, deituta izan diren zenbait ikasleen gurasoek.
Informazioa jaso eta aztertu ondoren Eskola Kontseiluak adosten du :
1.-Zentroko zuzendariari, Pedro Otaduy Ibáñez, LABek-(Irakaskuntza) bere aurka egindako bidegabeko salaketen aurrean gure babesa adierazi eta sindikatu horri zuzentzeko eskatu.
2.- Gure institutuko hezkuntza komunitateko pertsona guztiak deitu hemen aztertu diren gertaerak etorkizunean errepika ez daitezen eta edozein ikastetxetan indarrean dauden bizikidetza arauak errespetatzeko konpromezu hartu.
3.-Gertaera hauen epai-ondorioz , zenbait ikasleren eta bere familiaren kezka ulertuz, gai honi buruz erabaki behar duten erakunde eta pertsonei bere horretan uzteko eta institutuko patioan gertaturiko afera bezala hartzeko eta institutuan hartutako disziplina neurriak nahiko direla gertaera hauek zuzentzeko eskatu.
Iruñean, 2009ko martxoaren 12an
(Adierazpenaren bozketan 10 boto alde eta 3 abstentzio izan ziren)
Informazioa jaso eta aztertu ondoren Eskola Kontseiluak adosten du :
1.-Zentroko zuzendariari, Pedro Otaduy Ibáñez, LABek-(Irakaskuntza) bere aurka egindako bidegabeko salaketen aurrean gure babesa adierazi eta sindikatu horri zuzentzeko eskatu.
2.- Gure institutuko hezkuntza komunitateko pertsona guztiak deitu hemen aztertu diren gertaerak etorkizunean errepika ez daitezen eta edozein ikastetxetan indarrean dauden bizikidetza arauak errespetatzeko konpromezu hartu.
3.-Gertaera hauen epai-ondorioz , zenbait ikasleren eta bere familiaren kezka ulertuz, gai honi buruz erabaki behar duten erakunde eta pertsonei bere horretan uzteko eta institutuko patioan gertaturiko afera bezala hartzeko eta institutuan hartutako disziplina neurriak nahiko direla gertaera hauek zuzentzeko eskatu.
Iruñean, 2009ko martxoaren 12an
(Adierazpenaren bozketan 10 boto alde eta 3 abstentzio izan ziren)
jueves, 12 de marzo de 2009
Gerrateari Erresistenteen Nazioartekoa/War Resisters’ International
London, 2009ko martxoaren 9a
Gerrateari Erresistenteen Nazioartekoa/War Resisters’ International erakundearen Batzorde Eragilearen izenean idazten dut bi hamarkadetan Pedro Otaduy gurekin elkar lanean aritu dela adierazteko. Kontzientzia Eragozpen Mugimenduan – intsumisioaren aldeko kanpainan baita gastu militarrei zerga eragozpenekoan -. Oso printzipio koherenteak dituen pertsona da, elkarrizketarako eta ezbortizkeriarako konpromiso handia erakutsi duena. Gure errespetua eta konfiantza dauka.
Howard Clark, Lehendakaria.
Gerrateari Erresistenteen Nazioartekoa/War Resisters’ International
Gerrateari Erresistenteen Nazioartekoa/War Resisters’ International erakundearen Batzorde Eragilearen izenean idazten dut bi hamarkadetan Pedro Otaduy gurekin elkar lanean aritu dela adierazteko. Kontzientzia Eragozpen Mugimenduan – intsumisioaren aldeko kanpainan baita gastu militarrei zerga eragozpenekoan -. Oso printzipio koherenteak dituen pertsona da, elkarrizketarako eta ezbortizkeriarako konpromiso handia erakutsi duena. Gure errespetua eta konfiantza dauka.
Howard Clark, Lehendakaria.
Gerrateari Erresistenteen Nazioartekoa/War Resisters’ International
martes, 10 de marzo de 2009
Alternativa Antimilitarista / Iruñeko KEM-MOC taldearen ohar publikoa
Iturrama: bataila eremua ala hezkuntza zentroa?
Berriro ere, komunikabideetako hizpide dugu hezkuntza mundua. Berriro ere, bortizkeria erabiltzen dutenen jarduerak goraipatzen dira, salbuespen epaimahaiak erabiltzen dira gazteria kriminalizatzeko, eta beste pertsona bat ere kriminalizatua izaten da horretarako manipulazio publikoa erabiliz. Berriro ere, logika militarista agertzen da gure inguruan, oraingoan Iruñeko Iturrama Bigarren Hezkuntzako Institutuarekin lotutako gertaerak direla medio.
Guzti honen aurrean, eta gure laguna den Pedro Otaduyren aurka publikoki esandako akusazioen aurrean, gure hausnarketa hauek plazaratu nahi ditugu, bere aurka botatako akusazioei erantzuteko, eta aldi berean, zergatik ez, egitura eta logika militarista batzuetan eragina izateko, sufrimendua areagotu eta injustiziak betikotu baino ez baitute egiten.
1. Urteak daramatzagu publikoki bakerako hezkuntza aldarrikatzen, hainbat ministeriotako bulegoetatik batzuk ordenamendu legalerako obedientziarekin lotzen saiatu baino lehen, ejertzito berak, atzerriko parte hartzeak justifikatzeko mozorro humanitarioaarekin, eskoletan sartzeko tresna bihurtu baino lehen. Eskola intsumituen sarea bultzatu dugu, eskola ezin baita bihurtu gatazkak bortizkeria erabiliz kudeatzeko justifikaziorako gunea. Eztabaidarako eskola nahi dugu, elkarrizketan oinarritutako hikamikarako, disidentzia aktiborako eskola. Horregatik oso argi dugu ez dela oso hezitzailea ETAko kideak omentzea hezkuntza zentroetan. Ez da oso eraikitzailea, eta iraingarria izan daiteke ere bere bortizkeria jasan ahal izan duten hainbat pertsonentzat, irakasle zein ikasle. Hau da, gure ustez, eta gure eredu pedagogikoaren arabera, bateraezinak dira eskolaren eta erakunde militarren logika.
2. Elkarrizketa nahi dugu tresna pedagogiko moduan, eta horregatik uste dugu larria eta onartezina dela eskola mailako gatazkak eskolaz gaindiko erakunde judizialen bidez kudeatzea, eta bereziki Entzutegi Nazionala bezalako salbuespen epaimahai baten bidez, azken urteotan logika errepresiboan sakondu baino egin ez duen epaimahaia, alegia. Izan ere, erakunde honek berebiziko garrantzia izan du bizi garen giro manikeo eta inkisitorialean partidu politikoak zein komunikabideak legez kanpo uzteko eta ehunka familien bizitza ondoratzeko. Giza eskubideak eta garantia prozesalak mespretxatzen duen epaimahai honek, “gerra prebentiboaren kultura” polizia operazioekin eta sententziekin bultzatu du, gure kide ekinlari ezbortitzen gaineko ere jazarpena ezarriz.
3. Gure ustez, dinamika guzti hauek bataila eremu bihurtu nahi dute institutuetako patioak. Zein asmoarekin antolatzen dira omenaldiak jakinda ilegalak direla eta ondorio larriak izaten ahal dituztela bertan parte hartzen dutenentzat? Zein asmorekin argitaratzen dira interneten, inongo arazorik gabe, bertan agertzen direnei horrek dakarren arriskuaz ezer esan gabe? Zein asmorekin bihurtzen du Diario de Navarrak berri nabarmena euskal irakaskuntza publikoaren institutu bateko patioan gertatutakoa? Eta azkenik, zergatik jotzen du fiskaltzak zuzendariarengana ikasleak identifikatzeko tresna asko baldin baditu beren kabuz hori egiteko? Zergatik leporatzen zaio zuzendariari berak martxan jarri ez duen eta geldiarazi ezin duen dinamika errepresibo bat? Berriro esan behar dugu: batzuentzat errentagarria da trintxerak irekitzea institutuetako patioetan, eta pozik bultzatzen dute batzuk holako egoerak euskal irakaskuntza publikoari izen ona kentzeko.
4. Zentzu honetan, Pedro Otaduyren aurka LABeko bi kidek eta beste kolektibok egindako akusazioak manipulazio arduragabearen isla argia dira. Manipulazioa, bai. Egia da fiskaltzak interneten argitaraturiko argazkietan agertzen ziren ikasleak identifikatzera behartu zuela, eta berak horietako batzuen izenak eman zituela. Hala ere, deklaratzera legalki behartuta zegoela alde batera utzita, holako ekitaldien argazkiak bertan agertzen zirenei kontsultatu gabe argitaratu zutenen arduragabekeria alde batera utzita, prozesu guzti honen kudeaketan zuzendariarekin ditugun ezadostasunak alde batera utzita, uste dugu manipulatzeko asmoa izan behar duela norbaitek identifikazioaren erantzukizuna zuzendariaren gainean uzteko. Honen beharra al du Entzutegi Nazionalak holako ekitaldi batean modu ikusgarrian agertzen direnak identifikatzeko? Soberan dakigu ezetz! Milaka bitarteko ditu poliziak hori egiteko, legezko bitartekoak, eta nahi izan ezkero, legez kanpokoak ere bai. Beraz, arduragabeki jokatu dute Pedrori hori leporatzen diotenek, akusazio horiek kriminalizazio publikorako bidea ireki dutelako.
5. Ez dugu zertan ados egon behar gure lagunaren ekimen guztietan, eta berari ere esan diogu horietako batzuekin ez gaudela ados. Berak ere onartu egin die gurasoei akatsak egin dituela prozesu honen kudeaketan. Hori bai, orain bere aurka aritzen direnek gogoratu beharko lukete zenbat aldiz egin die aurre Pedro Otaduyk pertsona uniformedunei, zenbat aldiz ukatu egin dio poliziari institutuan sartzeko baimena. Are gehiago, gogoratu egin beharko lukete bera izan dela institututik polizia kanporatu duen zuzendari bakarrenetakoa, bakarra ez bada, eta horren kontura mehatxuak jaso ditu horietako baten aldetik. Pedro saiatu da bere institutuan ETAko kideen aldeko omenaldia galarazten, institutuan polizia armatuak sartzen galarazi duen modu berean.
8. Egia esan, urte asko darama borroka antimilitaristan Pedro Otaduyk. Gertutik ezagutzen dugunok badakigu duela asko dabilela euskarazko irakaskuntza publikoaren defentsan, eta aldi berean gerraren logikari aurre egiten. Urtez urte, berarekin aritzen gara gastu militarren aurkako objezio fiskalaren kanpainan, eta intsumiso asko espetxeratuak izan ziren, izan ginen, garai gogor horietan, oso gertutik sentitu genuen bere sostengu eta konpromisoa. Zuzendari moduan izan duen jokabidearekin ados egon ala ez, guztiz injustua da bera ekiditen saiatu den dinamika errepresiboen erantzule egitea.
9. Bukatzeko, beraz, bakerako eta disidentziarako hezkuntzaren beharra aldarrikatu nahi dugu, gorrotoaren kultura eta obedientzia itsuaren aurrean elkarrizketaren kultura eta desobedientzia zibila bultzatzen duen hezkuntza kritikoa, hain zuzen ere. Hezkuntza eredu horretan soberan daude erakunde armatuen goraipamenak, soberan dago Entzutegi Nazionala, eta soberan daude, noski, gure laguna bezalako hezitzaileen aurkako akusazio manipulatzaile eta arduragabeak.
Alternativa Antimilitarista
Iruñeko KEM – MOC
Berriro ere, komunikabideetako hizpide dugu hezkuntza mundua. Berriro ere, bortizkeria erabiltzen dutenen jarduerak goraipatzen dira, salbuespen epaimahaiak erabiltzen dira gazteria kriminalizatzeko, eta beste pertsona bat ere kriminalizatua izaten da horretarako manipulazio publikoa erabiliz. Berriro ere, logika militarista agertzen da gure inguruan, oraingoan Iruñeko Iturrama Bigarren Hezkuntzako Institutuarekin lotutako gertaerak direla medio.
Guzti honen aurrean, eta gure laguna den Pedro Otaduyren aurka publikoki esandako akusazioen aurrean, gure hausnarketa hauek plazaratu nahi ditugu, bere aurka botatako akusazioei erantzuteko, eta aldi berean, zergatik ez, egitura eta logika militarista batzuetan eragina izateko, sufrimendua areagotu eta injustiziak betikotu baino ez baitute egiten.
1. Urteak daramatzagu publikoki bakerako hezkuntza aldarrikatzen, hainbat ministeriotako bulegoetatik batzuk ordenamendu legalerako obedientziarekin lotzen saiatu baino lehen, ejertzito berak, atzerriko parte hartzeak justifikatzeko mozorro humanitarioaarekin, eskoletan sartzeko tresna bihurtu baino lehen. Eskola intsumituen sarea bultzatu dugu, eskola ezin baita bihurtu gatazkak bortizkeria erabiliz kudeatzeko justifikaziorako gunea. Eztabaidarako eskola nahi dugu, elkarrizketan oinarritutako hikamikarako, disidentzia aktiborako eskola. Horregatik oso argi dugu ez dela oso hezitzailea ETAko kideak omentzea hezkuntza zentroetan. Ez da oso eraikitzailea, eta iraingarria izan daiteke ere bere bortizkeria jasan ahal izan duten hainbat pertsonentzat, irakasle zein ikasle. Hau da, gure ustez, eta gure eredu pedagogikoaren arabera, bateraezinak dira eskolaren eta erakunde militarren logika.
2. Elkarrizketa nahi dugu tresna pedagogiko moduan, eta horregatik uste dugu larria eta onartezina dela eskola mailako gatazkak eskolaz gaindiko erakunde judizialen bidez kudeatzea, eta bereziki Entzutegi Nazionala bezalako salbuespen epaimahai baten bidez, azken urteotan logika errepresiboan sakondu baino egin ez duen epaimahaia, alegia. Izan ere, erakunde honek berebiziko garrantzia izan du bizi garen giro manikeo eta inkisitorialean partidu politikoak zein komunikabideak legez kanpo uzteko eta ehunka familien bizitza ondoratzeko. Giza eskubideak eta garantia prozesalak mespretxatzen duen epaimahai honek, “gerra prebentiboaren kultura” polizia operazioekin eta sententziekin bultzatu du, gure kide ekinlari ezbortitzen gaineko ere jazarpena ezarriz.
3. Gure ustez, dinamika guzti hauek bataila eremu bihurtu nahi dute institutuetako patioak. Zein asmoarekin antolatzen dira omenaldiak jakinda ilegalak direla eta ondorio larriak izaten ahal dituztela bertan parte hartzen dutenentzat? Zein asmorekin argitaratzen dira interneten, inongo arazorik gabe, bertan agertzen direnei horrek dakarren arriskuaz ezer esan gabe? Zein asmorekin bihurtzen du Diario de Navarrak berri nabarmena euskal irakaskuntza publikoaren institutu bateko patioan gertatutakoa? Eta azkenik, zergatik jotzen du fiskaltzak zuzendariarengana ikasleak identifikatzeko tresna asko baldin baditu beren kabuz hori egiteko? Zergatik leporatzen zaio zuzendariari berak martxan jarri ez duen eta geldiarazi ezin duen dinamika errepresibo bat? Berriro esan behar dugu: batzuentzat errentagarria da trintxerak irekitzea institutuetako patioetan, eta pozik bultzatzen dute batzuk holako egoerak euskal irakaskuntza publikoari izen ona kentzeko.
4. Zentzu honetan, Pedro Otaduyren aurka LABeko bi kidek eta beste kolektibok egindako akusazioak manipulazio arduragabearen isla argia dira. Manipulazioa, bai. Egia da fiskaltzak interneten argitaraturiko argazkietan agertzen ziren ikasleak identifikatzera behartu zuela, eta berak horietako batzuen izenak eman zituela. Hala ere, deklaratzera legalki behartuta zegoela alde batera utzita, holako ekitaldien argazkiak bertan agertzen zirenei kontsultatu gabe argitaratu zutenen arduragabekeria alde batera utzita, prozesu guzti honen kudeaketan zuzendariarekin ditugun ezadostasunak alde batera utzita, uste dugu manipulatzeko asmoa izan behar duela norbaitek identifikazioaren erantzukizuna zuzendariaren gainean uzteko. Honen beharra al du Entzutegi Nazionalak holako ekitaldi batean modu ikusgarrian agertzen direnak identifikatzeko? Soberan dakigu ezetz! Milaka bitarteko ditu poliziak hori egiteko, legezko bitartekoak, eta nahi izan ezkero, legez kanpokoak ere bai. Beraz, arduragabeki jokatu dute Pedrori hori leporatzen diotenek, akusazio horiek kriminalizazio publikorako bidea ireki dutelako.
5. Ez dugu zertan ados egon behar gure lagunaren ekimen guztietan, eta berari ere esan diogu horietako batzuekin ez gaudela ados. Berak ere onartu egin die gurasoei akatsak egin dituela prozesu honen kudeaketan. Hori bai, orain bere aurka aritzen direnek gogoratu beharko lukete zenbat aldiz egin die aurre Pedro Otaduyk pertsona uniformedunei, zenbat aldiz ukatu egin dio poliziari institutuan sartzeko baimena. Are gehiago, gogoratu egin beharko lukete bera izan dela institututik polizia kanporatu duen zuzendari bakarrenetakoa, bakarra ez bada, eta horren kontura mehatxuak jaso ditu horietako baten aldetik. Pedro saiatu da bere institutuan ETAko kideen aldeko omenaldia galarazten, institutuan polizia armatuak sartzen galarazi duen modu berean.
8. Egia esan, urte asko darama borroka antimilitaristan Pedro Otaduyk. Gertutik ezagutzen dugunok badakigu duela asko dabilela euskarazko irakaskuntza publikoaren defentsan, eta aldi berean gerraren logikari aurre egiten. Urtez urte, berarekin aritzen gara gastu militarren aurkako objezio fiskalaren kanpainan, eta intsumiso asko espetxeratuak izan ziren, izan ginen, garai gogor horietan, oso gertutik sentitu genuen bere sostengu eta konpromisoa. Zuzendari moduan izan duen jokabidearekin ados egon ala ez, guztiz injustua da bera ekiditen saiatu den dinamika errepresiboen erantzule egitea.
9. Bukatzeko, beraz, bakerako eta disidentziarako hezkuntzaren beharra aldarrikatu nahi dugu, gorrotoaren kultura eta obedientzia itsuaren aurrean elkarrizketaren kultura eta desobedientzia zibila bultzatzen duen hezkuntza kritikoa, hain zuzen ere. Hezkuntza eredu horretan soberan daude erakunde armatuen goraipamenak, soberan dago Entzutegi Nazionala, eta soberan daude, noski, gure laguna bezalako hezitzaileen aurkako akusazio manipulatzaile eta arduragabeak.
Alternativa Antimilitarista
Iruñeko KEM – MOC
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
